Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009
Tο παραμύθι της κοκκινοσκουφίτσας από την πλευρά του δυσφημισμένου λύκου
Το δάσος ήταν το σπιτικό μου.. Ζούσα εκεί και νοιαζόμουν γι' αυτό.
Προσπαθούσα να το διατηρώ ταχτικό και καθαρό.
Κάποτε, μια ηλιόλουστη μέρα, ενώ προσπαθούσα να συμμαζέψω κάτι σκουπίδια που είχε παρατήσει ένας κατασκηνωτής, άκουσα βήματα. Πήδηξα πίσω από ένα δέντρο και είδα ένα μικρό κορίτσι να έρχεται από ένα μονοπάτι, κρατώντας ένα καλάθι. Μου φάνηκε ύποπτη από την αρχή γιατί φορούσε αστεία ρούχα ολοκόκκινα, και το κεφάλι της ήταν καλυμμένο με μια κουκούλα σαν να μην ήθελε να την αναγνωρίσουν.
Φυσικά την σταμάτησα για να ερευνήσω το ζήτημα. Την ρώτησα ποια ήταν, που πήγαινε, από που ερχόταν κ.τ.λ. Μου είπε μια ιστορία για κάποια γιαγιά που πήγαινε να την επισκεφθεί και να της πάει φαγητό.
Έδειχνε βασικά έντιμο άτομο, αλλά βρισκόταν στο δάσος μου και έδειχνε ύποπτη μ'αυτά τα ρούχα. ΄Έτσι αποφάσισα να της δείξω πόσο σοβαρό ήταν να εισβάλλει έτσι, χωρίς ειδοποίηση, ντυμένη αστεία.
Την άφησα να συνεχίσει αλλά έτρεξα πριν από αυτήν στο σπίτι της γιαγιάς της. Όταν συνάντησα την συμπαθητική γριούλα της εξήγησα το πρόβλημά μου και συμφώνησε ότι η εγγονή της χρειαζόταν ένα μάθημα. Η γριούλα συμφώνησε να κρυφτεί ώσπου να την φωνάξω. Έτσι, κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι. Όταν έφτασε το κορίτσι την κάλεσα να μπει στην κρεβατοκάμαρα όπου βρισκόμουν στο κρεβάτι ντυμένος σαν τη γιαγιά. Το κορίτσι ήρθε με τα κόκκινα μαγουλά της και είπε κάτι άσχημο για τα μεγάλα μου αυτιά. Με είχαν προσβάλλει κι άλλοτε και έτσι προσπάθησα να πω κάτι θετικό. Είπα ότι, ίσως, τα μεγάλα μου αυτιά, μου επέτρεπαν να την ακούω καλύτερα. Δηλαδή έδειχνα ότι την συμπαθούσα και ήθελα να προσέχω αυτά που λεει. Αλλά έκανε άλλο ένα καλαμπούρι για τα γουρλωτά μου μάτια. Τώρα καταλαβαίνετε πώς άρχισα να αισθάνομαι γι' αυτό το κορίτσι που έβαζε ένα ευγενικό προσωπείο αλλά ήταν τόσο κακοήθης. Παρ' όλα αυτά έχω την τακτική να γυρίζω και το άλλο μάγουλο και της είπα ότι τα γουρλωτά μου μάτια με βοηθούν να την βλέπω καλύτερα. Η επόμενη προσβολή στ' αλήθεια με νευρίασε. Έχω κάποιο σύμπλεγμα για τα μεγάλα μου δόντια κι αυτό το κορίτσι έκανε μία προσβλητική παρατήρηση. Ξέρω ότι θα έπρεπε να μην χάσω την ψυχραιμία μου αλλά πήδηξα από το κρεβάτι και της φώναξα πως τα μεγάλα μου δόντια ήταν χρήσιμα για να την φαω καλύτερα.
Τώρα ας είμαστε ειλικρινείς, κανείς λύκος δεν θα έτρωγε ποτέ ένα κορίτσι, όλοι το ξέρουν αυτό, αλλά αυτό το τρελοκόριτσο άρχισε να τρέχει γύρω-γύρω ουρλιάζοντας κι εγώ προσπαθούσα να την φτάσω για να την ηρεμήσω. Έβγαλα και τα ρούχα της γιαγιάς αλλά αυτό φάνηκε να χειροτερεύει τα πράγματα. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε με δυνατό κρότο και ένας μεγαλόσωμος τύπος στεκόταν εκεί με το τσεκούρι του. Τον κοίταξα και κατάλαβα ότι είχα βρει τον μπελά μου. Υπήρχε ένα ανοιχτό παράθυρο πίσω μου και την κοπάνησα.
Θα ήθελα να μπορούσα να πω πως εδώ τελειώνει η ιστορία. Όμως αυτή η γριούλα γιαγιά ποτέ δεν είπε την δική μου πλευρά της κατάστασης. Σύντομα κυκλοφόρησε η φήμη ότι ήμουν κακός και μοχθηρός. ΄Όλοι άρχισαν να με αποφεύγουν. Δεν ξέρω τι έγινε το κοριτσάκι με τα αστεία κόκκινα ρούχα, όμως εγώ δεν έζησα από τότε καλά.. Έτσι αποφάσισα να σας γράψω την ιστορία μου.
Με εκτίμηση
Ο λύκος
(Παρουσιάστηκε από τη Ν. Ρουμπάνη)
Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009
Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009
Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009
Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009
Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009
Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009
δεν παίρνεις πια να δεις αν ζω ή αν χώρια σου πεθαίνω
κι εγώ σε παίρνω στο καλώδιο του ΟΤΕ
και στο ποτέ σου απαντώ και περιμένω διαρκώς
δεν παίρνεις πια δεν παίρνεις πια από τη Σαλονίκη
στη μαύρη Αθήνα να με βρει η μακρινή φωνή σου
και γω μαζί σου να μιλώ ώσπου ο ύπνος να με πάρει
στο μαξιλάρι με το τηλέφωνο ανοιχτό
δεν παίρνεις πια
δεν τηλεφωνείς
πάει καιρός
να με θυμηθείς
έτσι και γω θα το ξεριζώσω και ας πας στο καλό
θα ξαναζήσει πάλι με τον πόνο της
το γκρέμισμά της πάλι θ'αψηφήσει
θα δει να χάνονται όλα- κι όμως,
πάντα με αμφιβολία, με φόβο,
μη γνωρίζοντας τίποτα,
μην προσμένοντας απάντηση,
με το σκοτάδι μπρος, σκοτάδι πίσω της,
πάντα και πάλι, πάντα και ξανά...
πάντα θα ζεί...
και πάντα θα΄ναι αγάπη!...
ΙΩΒ, του Άρτσιμπαλ Μακ Λης
μετάφραση Νίκου Γκάτσου
Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009
Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009
Μια φορά κι έναν καιρό, ένας υπέροχος πρίγκιπας ρώτησε την πεντάμορφη πριγκίπισσα:
-Θέλεις να με παντρευτείς;
Κι αυτή απάντησε:
-ΟΧΙ!!!
Έτσι από τότε ο πρίγκιπας έζησε ευτυχισμένος για πολλά χρόνια.
Πήγαινε κάθε μέρα για ψάρεμα, για κυνήγι.
Τα βράδια τα πέρναγε στα μπαράκια με τους φίλους του.
Έπινε πολύ μπύρα, κρασί και ποτά και γινόταν στουπί όποτε του έκανε κέφι..
Έτρωγε στις ταβέρνες γιατί του περίσσευαν τα φράγκα.
Πετούσε τα ρούχα του στην καρέκλα της τραπεζαρίας. Πήγαινε με πεταλουδίτσες, γειτόνισσες και φίλες.
Δεν τον ένοιαζε να ανταγωνιστεί τους γείτονες για το καλύτερο αμάξι, το καλύτερο μέρος για διακοπές κλπ.
Τις αμολούσε όποτε γούσταρε.
Κατουρούσε πιτσιλώντας το καπάκι της λεκάνης.
Τάκανε με ανοιχτή την πόρτα του μπάνιου.
Τραγουδούσε με ρεψίματα.
Έξυνε κατά περίπτωση τα αχαμνά του.
Η κουζίνα ήταν γεμάτη με κουτάκια μπύρας και χαρτιά από σουβλακόπιτες.
Έβλεπε ποδόσφαιρο όλο το Σαββατοκύριακο αντί να ξεσκονίζει.
Έτσι περνούσε τον καιρό του και κανείς δε τον έπρηζε!!!!!!!!!!!!!!
ΤΕΛΟΣ
...κλεμμένο απο http://kanenaskanenas.blogspot.com
Κυριακή 26 Ιουλίου 2009
Στίχοι: Φοίβος Δεληβοριάς
Μουσική: Φοίβος Δεληβοριάς
Πρώτη εκτέλεση: Φοίβος Δεληβοριάς
Θα 'ρθω
Πάλι
Θα 'ρθω πάλι εκεί
Τον ήλιο στη θάλασσα
Να δούμε μαζί.
Θα 'σαι
Ίδια
Ίδια θα φιλάς
Κι η Θεσσαλονίκη σου
θ' ανάβει για μας.
Και μες στα χαράματα
θα λέμε, αγγελάκι μου,
Ο ένας τον άλλον "αγάπη μου"
Και μες στα σπρωξίματα
του κόσμου τα άσκοπα
Εμείς θα κρατιόμαστε αδιάκοπα.
Θα 'ρθω
Πάλι
Θα 'ρθω πάλι εκεί
Να βγούμε στη Σίβηρη
Στη Χαλκιδική.
Θα 'σαι
Πάντα
Θα 'σαι πάντα εσύ
Στο κύμα ανατρίχιασμα
Και λάμψη χρυσή.
All my little plans and schemes,
lost like some forgotten dreams.
Seems that all I really was doing
was waitin' for you.
Just like little girls and boys,
playing with their little toys.
Seems like all we really were doing
was waitin' for love.
lonely to be alone,
no need to be alone.
It's real love, it's real,
Yes it's real love, it's real.
From this moment on I know,
exactly where my life will go.
Seems that all I really was doing
was waitin' for love.
No need to be afraid,
no need to be afraid.
It's real love, it's real,
Yes it's real love, it's real.
Thought I'd been in love before,
but in my heart I wanted more.
Seems like all I really was doing
was waitin' for you.
lonely to be alone,
No need to be alone.
It's real love, yeah it's real,
It's real love, it's real,
Yes, it's real love, it's real,
It's real love, it's real,
Yes it's real love, it's real,
It's real love, it's real,
Yes it's real love, it's real,
It's real love, it's real,
Yes it's real love....
Παρασκευή 15 Μαΐου 2009
Παρασκευή 17 Απριλίου 2009
Κυριακή 5 Απριλίου 2009
Κυριακή 22 Μαρτίου 2009
Γράφω ακατάπαυστα τον ξένο που με απειλεί.
Ο,τι γράφω γνωρίζει ποιός είμαι, γνωρίζει επίσης πολύ καλά το μελλοντικό τέλος μου, και ο καθένας μπορεί να διαβάσει στα γραπτά μου για μένα, σαν τις ηλικιωμένες γυναίκες στο κατακάθι του καφέ, μόνο εγώ δεν μπορώ.
Εγώ όχι, εγώ δε μπορώ να διαβάσω.
Ενσφράγιστη η σημασία, παραβλέπω τις προειδοποιήσεις σε κάθε αράδα.
Σε κάθε λέξη, σε κάθε ολοκληρωμένη πρόταση απαντά κάτι για μένα κι εγώ δε λέω να το αναγνωρίσω.
Μόλις στο τέλος, όταν η καταστροφή θα έχει ήδη επέλθει, θα ήμουν βέβαια σε θέση να πω: εδώ κι εκεί εμφανίστηκαν οι πρώτες ενδείξεις, τούτο κι εκείνο το υποδήλωναν κιόλας. Ομως τότε, στο τέλος, θα αναμειγνύονται ούτως ή άλλως τα πάντα, η αναγνώριση και το συμβάν στον έναν και τον αυτό θόρυβο του χαρτιού, που μουσκεύει η βροχή στον καλοκαιρινό αέρα...
Πουθενά στον κόσμο δεν έχω ανταμώσει κάτι πιο ξένο από μια καταφατική πρόταση που ολοκληρώθηκε από μένα.
Μπότο Στράους- Θεωρία της Απειλής
Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009
Lift me like an olive branch and be my homeward dove
Dance me to the end of love
Oh let me see your beauty when the witnesses are gone
Let me feel you moving like they do in Babylon
Show me slowly what I only know the limits of
Dance me to the end of love
Dance me to the wedding now, dance me on and on
Dance me very tenderly and dance me very long
We're both of us beneath our love, we're both of us above
Dance me to the end of love
Dance me to the children who are asking to be born
Dance me through the curtains that our kisses have outworn
Raise a tent of shelter now, though every thread is torn
Dance me to the end of love
Dance me to your beauty with a burning violin
Dance me through the panic till I'm gathered safely in
Touch me with your naked hand or touch me with your glove
Dance me to the end of love
Leonard Cohen
Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009
Της Αλικης Γιωτοπουλου-Μαραγκοπουλου*
Το φαινόμενο της απόκρυψης του προσώπου, δηλαδή της ταυτότητας, κάθε άλλο παρά πρωτοφανές είναι στην ανθρώπινη ιστορία. Στις διάφορες εποχές είχε διαφορετικούς γενεσιουργούς παράγοντες, περισσότερο βαθείς απ’ όσο κοινώς νομίζεται, και ποικίλες εκφάνσεις.
Ανθεί σε εποχές κοινωνικο-οικονομικής, ηθικής και πολιτικής κρίσης, ιδίως σε απολυταρχικά καθεστώτα ή εθνικά ανώμαλες περιόδους. Στους νεότερους χρόνους η κουκούλα χρησιμοποιείται συχνά σε συνδυασμό με βία. Η οργάνωση τέτοιων κινήσεων ευοδώνεται ευχερέστερα όταν η κοινωνική αδικία επικρατεί στον κόσμο, συνδυασμένη με ευρύτατα διαδεδομένη κατάργηση των ηθικών αξιών.
Το πρόβλημα συνίσταται στο ποια είναι η επιτυχής αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων. Και ειδικότερα αν η δράση των σημερινών κουκουλοφόρων μας είναι επωφελής για τη βελτίωση της βαθιάς πολύπλευρης σημερινής κρίσης ή αντιθέτως συντελεί στην επιδείνωσή της.
«Κουκουλοφόρους» αποκαλούμε όλους τους με οποιοδήποτε τρόπο αποκρύπτοντες ή αλλοιώνοντες το πρόσωπο ώστε να μην αναγνωρίζονται. Η σχετική φαινομενολογία, ιδίως η πρόσφατη, είναι γνωστή ιδίως από τις πρόσφατες δημόσιες εκδηλώσεις.
Βασική διάταξη για το θέμα αποτελεί το άρθρο 11 του Συντάγματος που καθιερώνει το δικαίωμα του συνέρχεσθαι (συναθροίσεων, διαδηλώσεων κ.λπ.), υπό δύο όμως όρους: ήσυχα και χωρίς όπλα. Οι «κουκουλοφόροι», μετά την εμφάνισή τους στη διαδήλωση, δημιουργούν κατά κανόνα βαριές ταραχές που καταλήγουν σε βλάβες διαφόρων βαθμών κατά αντικειμένων ή προσώπων. Αρα καταργούν την ησυχία, κάποτε και την απαγόρευση χρήσης όπλων (όπως γκαζάκια, πέτρες κ.λπ.).
Οι πράξεις αυτές είναι αξιόποινες (φθορά ξένης ιδιοκτησίας, εμπρησμοί, τραυματισμοί προσώπων, προσβολή ζωής) και αποτελούν συγχρόνως προσβολές διεθνώς αναγνωρισμένων Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Δ.Α.).
Η παράβαση αυτών των όρων δημιουργεί λόγο διάλυσης της συνάθροισης, πράγμα που σημαίνει αστυνομική δράση, συχνά με αδικαιολόγητη χρήση δακρυγόνων αντί κατάβρεξης.
Πρέπει να τονισθεί ότι για την εφαρμογή των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου υπεύθυνοι δεν είναι μόνο οι πολίτες, αλλά και η Πολιτεία. Επί του προκειμένου, όχι μόνο οι πολίτες οφείλουν να προσέρχονται «ήσυχα και άοπλα» αλλά και η Πολιτεία να εξασφαλίζει αυτούς τους όρους στην πράξη.
Πάγια είναι η νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου υπέρ αυτής της θέσης, που καθιέρωσε την υποχρέωση του κράτους να προστατεύει τους πολίτες από ταραχοποιά στοιχεία τα οποία επιχειρούν να παρακωλύσουν την ομαλή διεξαγωγή της εκδήλωσης ή άλλων αναλόγων περιπτώσεων (βλ. απόφαση ΕΔΔΑ, Plattform «€rzte fr das Leben», 21 Ιουνίου 1988, Σειρά Α΄, αρ. 139, παρ. 32). Η υποχρέωση επιβάλλεται μάλιστα γενικότερα από το άρ. 5 της ΕΣΔΑ.
Το θέμα είναι πώς θα επιτευχθεί πραγματικά η τήρηση αυτών των δύο συνταγματικών όρων (ήσυχα, χωρίς όπλα). Η πράξη έχει αποδείξει ότι η τιμώρηση των ποινικών αδικημάτων, που συνοδεύουν την κατάργησή τους, κατά κανόνα δεν επακολουθεί. Αυτό οφείλεται και στο γεγονός της δυσχερούς απόδειξης της ταυτότητας του δράστη λόγω της κουκούλας.
Εξάλλου και αν ακολουθήσει τιμωρία, θα έρθει αργά, μετά την επέλευση των καταστροφών, τραυματισμών κ.λπ.
Γι’ αυτό έχουμε προτείνει από το 2007 σχέδιο άρθρου του Ποινικού Κώδικα (189 Α) το οποίο καθιστά ιδιώνυμο αδίκημα την προσέλευση «κουκουλοφόρου» σε δημόσια συνάθροιση (διαδήλωση, πορεία κ.λπ.) πριν αυτός προλάβει να δημιουργήσει ταραχές και διαπράξει εγκλήματα. Η σύλληψη και μεταφορά των ενόχων στο αυτόφωρο θα είναι πολύ αποτελεσματικότερη, παρόλο που προβλέπεται ποινή ελαφρά (φυλάκιση 2 μηνών ώς 1 χρόνο).
Εννοείται ότι αν ο αστυνομικός δεν προλάβει να συλλάβει τον «κουκουλοφόρο» πριν τελέσει κάποιο έγκλημα του Π.Κ., ο δράστης θα τιμωρηθεί κατά συρροή για την παράβαση της παρ. 1 του άρ. 189 Α και για την άλλη αξιόποινη πράξη.
Υπενθυμίζουμε ότι, κατά την ψυχολογία του όχλου, και λίγοι επιθετικοί και βίαιοι ταραχοποιοί μπορούν να ξεσηκώσουν πολυάριθμη ομάδα. Επιπλέον, η σύγχρονη εγκληματολογία ρίχνει το βάρος στην πρόληψη (και όχι στην καταστολή), πράγμα στο οποίο το προτεινόμενο άρθρο στοχεύει.
Πρέπει να αναφερθεί και ότι ξένες νομοθεσίες με ανάλογη μέθοδο έχουν ήδη επιτύχει. Στη Γερμανία, ο νόμος Gesetz ber Versammlungen und Aufzge πέτυχε να αναστείλει την απόπειρα αναβίωσης του νεοναζισμού με διαδηλώσεις που μετατρέπονταν σε συρράξεις.
Η παρ. 17α απαγορεύει την προσέλευση σε δημόσιες συναθροίσεις με εμφάνιση που δυσχεραίνει την αναγνώριση της ταυτότητας του ατόμου. Αλλά και στις ΗΠΑ κατόρθωσαν σχεδόν να εξαφανίσουν την Κου Κλουξ Κλαν. Σε 18 Πολιτείες του Νότου, όπου ανθούσε αυτή η εγκληματική ρατσιστική οργάνωση, η θέσπιση του νόμου «Anti-mask law», κατά τον οποίο απαγορεύεται η κάλυψη ή αλλοίωση προσώπου σε δημόσιες συναθροίσεις, υπήρξε εξαιρετικά αποτελεσματική.
Συμπερασματικά, πιστεύουμε ότι η πραγματική αποφυγή βιαιοπραγιών των «κουκουλοφόρων» μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την εφαρμογή μιας προληπτικής διάταξης σαν αυτή που προτείνουμε. Η άλλοτε κουκούλα του δημίου και του καταδότη στους Γερμανούς των πατριωτών αντιστασιακών δεν έχει σήμερα θέση στην κοινωνία μας. Το δημοκρατικό πολίτευμα τραυματίζεται, δεν ενισχύεται, από τις βιαιοπραγίες που καταλύουν θεμελιώδη Δ.Α. και οξύνουν τα μεταξύ των πολιτών μίση.
* Η κ. Αλίκη Γιωτοπούλου-Μαραγκοπούλου είναι ομ. καθηγήτρια Παντείου Πανεπιστημίου.
από την kathimerini.gr
Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009
τις ώρες που αγριεύει η βροχή
στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις
και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί
μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις
Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου
σου 'φερα απ' τους Δελφούς γλυκό νερό
στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου
και πριν προλάβω τρις να σ' αρνηθώ
σκούριασε το κλειδί του παραδείσου
Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη
και την τρελή σου κυνηγάει σκιά
πώς να ημερέψει ο νους μ' ένα σεντόνι
πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά
αγάπη που σε λέγαμ' Αντιγόνη
Ποιά νυχτωδία το φως σου έχει πάρει
και σε ποιό γαλαξία να σε βρω
εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι"
Eρωτικό- Άλκης Αλκαίος