Ό,τι γράφω επίσης γράφει για μένα.
Γράφω ακατάπαυστα τον ξένο που με απειλεί.
Ο,τι γράφω γνωρίζει ποιός είμαι, γνωρίζει επίσης πολύ καλά το μελλοντικό τέλος μου, και ο καθένας μπορεί να διαβάσει στα γραπτά μου για μένα, σαν τις ηλικιωμένες γυναίκες στο κατακάθι του καφέ, μόνο εγώ δεν μπορώ.
Εγώ όχι, εγώ δε μπορώ να διαβάσω.
Ενσφράγιστη η σημασία, παραβλέπω τις προειδοποιήσεις σε κάθε αράδα.
Σε κάθε λέξη, σε κάθε ολοκληρωμένη πρόταση απαντά κάτι για μένα κι εγώ δε λέω να το αναγνωρίσω.
Μόλις στο τέλος, όταν η καταστροφή θα έχει ήδη επέλθει, θα ήμουν βέβαια σε θέση να πω: εδώ κι εκεί εμφανίστηκαν οι πρώτες ενδείξεις, τούτο κι εκείνο το υποδήλωναν κιόλας. Ομως τότε, στο τέλος, θα αναμειγνύονται ούτως ή άλλως τα πάντα, η αναγνώριση και το συμβάν στον έναν και τον αυτό θόρυβο του χαρτιού, που μουσκεύει η βροχή στον καλοκαιρινό αέρα...
Πουθενά στον κόσμο δεν έχω ανταμώσει κάτι πιο ξένο από μια καταφατική πρόταση που ολοκληρώθηκε από μένα.
Μπότο Στράους- Θεωρία της Απειλής
Πριν από 13 ώρες
